دانلود فیلم و سریال ایرانی

 فیلم سینمایی اسرافیل

ژانر : اجتماعی

سال تولید : 1395

کارگردان : آیدا پناهنده

بازیگران: هدیه تهرانی ، پژمان بازغی ، مریلا زارعی، هدی زین العابدین، پوریا رحیمی سام ، سهیلا رضوی ،علی عمرانی، سودابه جعفر زاده ، علی شیدایی فر، فریماه حسینی پور و یوسف بختیاری

خلاصه داستان : مردى که ماهى را دوست داشت بازگشته است. دخترى که بهروز را دوست دارد باز مى گردد…مرده گان زنده مى شوند.

درباره فیلم:

فیلم اسرافیل دومین ساخته آیدا پناهنده بعد از «ناهید»، با تأخیر کوتاهی نسبت به برنامه اعلام‌شده به نمایش درآمد. اسرافیل هم مثل «ناهید» بیشتر لوکیشن‌هایش در شمال کشور و شهرستان سوادکوه است. این انتخاب لوکیشن به فیلم‌ساز خلاقی چون پناهنده کمک کرده است نماهایی زیبا و نفس‌گیر بیافریند؛ اما صداگذاری و صدابرداری را می‌توان برگ برنده اسرافیل دانست. جهانگیر میرشکاری در این زمینه بی‌نظیر ظاهرشده است. صدای زندگی روستایی در هر پلان اسرافیل موج می‌زند، اما مهم‌ترین ویژگی صدای اسرافیل را در قطاری که در تمام سکانس‌های شمالی فیلم اسرافیل می‌بینیم می‌توان شنید. قطاری که آغازکننده قصه ماهی (هدیه تهرانی) و بهروز (پژمان بازغی) بوده است و در پایان هم قصه این دو را تمام می‌کند. اسرافیل از عشق و مرگ می‌گوید. از عشق‌های گذشته مثل مردگانی از قبر برخاسته که به دنبال فرجام خود آمده‌اند. اسرافیل داستان عاشقانه ماهی و بهروز در نوجوانی به دلیل رفتارهای سنتی یک جامعه کوچک با المان‌های روستایی ناتمام مانده است و حالا که ماهی عزادار مرگ پسرش از ازدواج اجباری‌اش است بهروز بازگشته و زخم‌های قدیمی را گشوده است. حرف‌وحدیث‌ها بار دیگر ماهی و زندگی‌اش را احاطه می‌کند و زندگی در حال فروپاشی وی را بیش‌ازپیش تهدید می‌کند. تا اینجای داستان به شباهت‌های محتوایی «ناهید» و اسرافیل می‌توان پی برد. این همان مضمونی است که پناهنده در فیلم اولش بر آن انگشت گذاشت؛ اما ماهی آشکارا فاقد جسارتی است که ناهید را به کاراکتری جذاب و خاص تبدیل می‌کرد. ماهی منفعل است و در برابر اتفاقات پیش رویش واکنش چندانی ندارد. از مشکلاتش در محیط کار تا حرف‌های درگوشی اهالی محل، هیچ‌کدام تأثیری روی کنش متقابل ماهی ندارند. این انفعال را می‌توان تا حدی به شرایط ماهی در فیلم‌نامه نسبت داد؛ اما در بیشتر قسمت‌های فیلم دوگانگی شخصیت ماهی آزاردهنده می‌شود و مشکلات فیلم‌نامه اسرافیل را گوشزد می‌کند. ماهی آزادانه و رها با مردی که قبلاً عاشقانه دوستش می‌داشته وقت می‌گذراند و به نظر می‌رسد نگاه اطرافیان برایش اهمیتی ندارد؛ اما در قسمت‌های دیگر در مقابل افراد خانواده‌اش سکوت می‌کند و یا در سکانسی بهروز را از ورود به شهر منع می‌کند، مبادا باهم دیده شوند. باوجوداینکه عشق ماهی به بهروز آشکار و عیان است اما ماهی هیچ اقدامی در این زمینه نمی‌کند و این درست برعکس ناهید است که شجاعانه قدم درراه عشق می‌گذارد و سختی‌ها را به جان می‌خرد. در مقابل ماهی ترجیح می‌دهد به عزاداری‌اش ادامه دهد و آنچه می‌توانسته با بهروز داشته باشد را فراموش می‌کند. واکنش بهروز نسبت به این وقایع خنثی‌تر است و تا پایان فیلم هم نمی‌فهمیم که آیا هنوز ماهی را دوست دارد یا صرفاً به دلیل شرایط سختی که او گرفتارش آمده است به او ترحم می‌کند. ماهی نقاشی شده بر بازویش یک‌چیز می‌گوید و افعال و رفتارش چیز دیگری. پناهنده به‌خوبی توانسته سرگشتگی مادری عزادار را به‌خوبی نشان دهد.

بزودی...